بارون

فروپاشی امروز در حالیکه تو ایستگاه ایستاده بودم و به آدم ها نگاه میکردم همزمان جمله ای از ذهنم بیرون زد: در معرض فروپاشی ام.این جمله رو با خودم چند بار تکرار کردم و به وضعیت زندگیم فکر کردم.«در معرض فروپاشی ام»نمی‌دونم چرا این جمله رو باور کردم شاید چون از خودم راضی نبودم بارها زیر برنامه هام زده بودم و همه کارام رو نصفه نیمه ول کرده بودم . صبح رو با کارای بیهوده به شب رسونده بودم و حتی نمیدونستم برای چی به دنیا اومدم.اصلا فلسفه وجود خودم رو نمی‌فهمیدم و احساس میکردم تمام من یه نا تمام بیهوده ست. همه این ها برای این بود که نمیدونستم برای چی تلاش کنم و چرا نمیتونم تلاش کنم و هیچ چیز انگار برای تلاش کردن و انگیزه داشتن ارزشمند نیست.حتی نفهمیدم چی برای «من»ارزشمنده...انگار تجربه های شخصیم رو گم کرده م و کسی برای معاشرت پیدا نمیشه که بتونم ازش درس زندگی بگیرم.سوار قطار شدم و دیدم دختری با قد و قواره دو برابر من لباس عجیبی پوشیده و از بیرون انداختن شکمش شرمگین نیست...بار ها در طی این دو ماهی که ورزش رو ول کردم از خودم و از اینکه اضافه وزن دارم منزجر شدم.کنار مادر و دختری نشسته بودم.دختر خوشگلی بود ولی مادرش رو ندیدم.با اینکه پیشم نشسته بود.راستش گاهی سخته تو روی آدم ها نگاه کنم فقط بخوام بدونم چهره شون چه جوریه. مادر گوشیش رو حالت طبیعی گذاشت رو پاش و از دخترش که در حال شیرین زبونی به زبان آلمانی بود و من نمی‌فهمیدم چی می‌گفت فیلم میگرفت همزمان داشت پیراشکی هم میخورد که دلم خواست‌‌چند ایستگاه پیاده شدم که بارون بهاری گرفته بود و خودم رو به محل کارم رسوندم‌. عجله نداشتم اما تو خیابون با عجله راه رفتم.چرا وانمود میکنم دیرم شده ؟بعد از کار و کار و کار و حرف زدن با آدم ها, ...ادامه مطلب